Cliënt bij i-mens
Gezinszorg draait om mensen. Mensen met een verhaal. Onze redacteur klopte aan bij Herlinde Van Den Bergh (44) uit Mechelen. Zij deelde hoe gezinszorg haar (en haar zoontje) hielp om tijdens en na een zware chemobehandeling het bos door de bomen te blijven zien.
Hoe ben je bij i-mens terechtgekomen? In juni 2023 kreeg ik de diagnose borstkanker. Alles ging zo snel dat ik me er eigenlijk niet veel meer van herinner. Met weinig familie in de buurt voelde ik een grote angst en onzekerheid, vooral omdat ik de zorg voor mijn toen tweejarige zoontje moest combineren met mijn behandeling. Gelukkig ging een vriendin bij mijn ziekenfonds te rade, en zo kwamen we in contact met i-mens. Vanaf het eerste moment voelde ik dat ze me écht wilden helpen. De sfeer was meteen vertrouwelijk, het was alsof we elkaar steunden als vrouwen onder elkaar.
Wat betekent gezinszorg voor jou? Zonder de verzorgenden van i-mens had ik die zware periode nooit kunnen doorstaan. Ze stonden aan mijn zijde op het meest kwetsbare moment van mijn leven en namen een enorme last van mijn schouders. In het begin, toen ik futloos was na de wekelijkse chemo, hielden ze alles draaiende. En tijdens de tweede, zwaardere chemoreeks, toen mijn lichaam me vaak aan het bed kluisterde, kwamen ze zelfs tot boven om te vragen waarmee ze konden helpen. Niets was hen te veel, dankzij hen kon ik me volledig op mijn herstel richten.
Herinner je je een moment waar een verzorgende écht het verschil maakte? Naast de praktische hulp was er altijd dat luisterend oor. Eén verzorgende, die zelf ervaring had met chemo in haar naaste omgeving, maakte echt een impact. Ze luisterde niet alleen naar mijn verhalen, maar kwam ook met waardevolle tips. Ze vertelde me wat ik kon eten om het smaakverlies te verzachten. Het feit dat ze met zulke praktisch en persoonlijk advies kwam, gaf me het gevoel dat ik niet alleen was in deze strijd. Dat zal ik nooit vergeten. Het maakte de zware momenten net iets draaglijker.
Vond je het moeilijk om toe te geven dat je hulp nodig had? Op dat moment was het eigenlijk helemaal niet moeilijk. Ik had hulp nodig, punt uit. Natuurlijk moest ik wel wennen aan het idee om aan de verzorgenden te vertellen wat er moest gebeuren. Maar dat kwam snel goed. Ik vroeg om zoveel mogelijk dezelfde verzorgenden, en dat hielp enorm. Uiteindelijk waren dat twee geweldige dames die me door dik en dun steunden. Ze wisten precies wat ik nodig had en wanneer, en ik vertrouwde hen volledig. Ze maakten (en maken nog steeds) deel uit van ons gezinnetje. Het voelde heel vertrouwd om hen als klankbord te hebben, een beetje als familie.
Ondertussen ben je aan de beterhand. Krijg je nog altijd hulp van i-mens?
In het begin kwamen ze drie keer per week langs, maar dat is nu teruggebracht naar twee keer. Gelukkig heeft de behandeling aanslagen en is die zware periode voorbij. Ik kan nu weer deeltijds werken in het onderwijs. Toch voel ik dat het nog niet de tijd is om die zorg en ondersteuning volledig los te laten. Soms overvalt de angst me, en dan ben ik blij dat de verzorgenden er zijn om structuur te bieden in mijn leven.
Comments