#5VRAGENAAN: Anne-Marie Simoens

Cliënt bij Gezinszorg H. Hart

Gezinszorg draait om mensen. Mensen met een verhaal. Anne-Marie Simoens (75) – we mogen gewoon Annemie zeggen – en haar man Bernard (79) uit Harelbeke krijgen al vier jaar ondersteuning van Bea, verzorgende bij Gezinszorg H. Hart. Maar hun verhaal begint al veel eerder …

1. Stellen jullie zichzelf even voor? Annemie: Ik ben Annemie, 75 jaar en ik woon samen met mijn man Bernard in Harelbeke. Mijn leven is nooit echt vanzelfsprekend geweest. Al op mijn 24ste onderging ik een levensbedreigende ingreep aan de pancreas, gevolgd door een embolie. Het was kantje boordje. Later kwamen epilepsie, diabetes en een essentiële tremor – die ik van mijn vader erfde en nu ook aan mijn zoon heb doorgegeven. Maar opgeven? Dat zit niet in mij. Ik leef op karakter. Ik heb nooit anders gekend. Mijn moeder was vaak ziek, dus zorgde ik vanaf mijn twaalfde voor mijn pasgeboren broertje. Op mijn zestiende stopte ik met school en stond ik achter de toog van het café van mijn ouders. Trouwen met Bernard op mijn twintigste was deels een manier om thuis weg te zijn. We kregen twee kinderen, een zoon en een dochter, die sinds haar geboorte een ongeneeslijke ziekte aan de aders heeft.
   

   Bernard: We hebben samen veel meegemaakt, maar altijd vreugde gezocht in de kleine dingen. Ik werkte hard en was vaak dagen van huis om het gezin te onderhouden. Onze mooiste vakanties waren de weekends dat ik thuis was. Dan zaten we samen onder de notenboom in de tuin, gewoon genieten van de warme zomeravonden.
   

   Annemie: We hebben het nooit erg breed gehad, maar we zijn altijd blijven lachen. Vandaag zijn we nog zo dankbaar voor wat we hebben, en voor de hulp die we krijgen.
   

2. Over welke soort hulp heb je het dan? Annemie: Ik krijg op verschillende manieren ondersteuning thuis. Elke dag helpt een verpleegkundige me met wassen. Wekelijks komt een logopediste langs, en ik ga naar de kinesist. Onze zoon komt dagelijks even binnen, en tot voor kort sprong ook onze overbuurvrouw vaak binnen. Haar overlijden laat een leegte achter, dat voel ik wel. Gelukkig is er ook Bea, de verzorgende van H. Hart. Op maandag en donderdag helpt zij met koken en strijken, en op de dag dat de verpleegkundige niet kan, helpt ze me met wassen.
   

3. Wat betekent hulp van Bea precies voor jullie? Annemie: Gezinszorg is veel meer dan hulp in huis. Bea is iemand waarmee ik kan praten, iemand die luistert. Terwijl zij strijkt, zit ik ernaast met mijn haakwerk en vertellen we elkaar van alles. Dat moment is zo waardevol. Mocht Bea er niet zijn, dan zou ons leven er helemaal anders uitzien.
   

4. Hoe helpt gezinszorg jou als mantelzorger, Bernard? Bernard: Voor mij betekent gezinszorg ook dat ik even tijd voor mezelf heb. Als mantelzorger wil je er altijd zijn, maar dat is niet haalbaar. De zorg stopt nooit. Dankzij Bea kan ik even naar buiten, even mijn hoofd leegmaken. Al is het maar om boodschappen te doen. Ik weet dat Annemie in goede handen is, en dat geeft rust.
   

5. Hoe kijken jullie naar de toekomst?

   
   

   Annemie: We hopen nog lang thuis te kunnen blijven wonen. Ons huis: dat is onze veilige haven. Gezinszorg speelt daarin een grote rol. Zolang we kunnen rekenen op hulp zoals die van Bea, kunnen we ons leven hier op een fijne manier verderzetten. Dat betekent alles voor ons.